هنگامی که همه چیز در تاریکی نهان می‌شود٬ تنها با حرکت کردن می‌توان میان نبودن چیزها و ندیدن آن‌ها تمایز گذارد٬ اونو و هیجیکاتا در تاریکی گام برداشتند. آن‌ها دریافته بودند که زبانِ بدنِ انسانِ پیشا-جنگ توان روایت شقاوتی که بدن و روان انسان در سال‌های جنگ متحمل شده است را ندارد. بدن پسا-جنگ در دایره زبانیِ حرکاتِ بدنِ پیشا-جنگ گنگ و ناگفته باقی می‌ماند. قدم مهم هیجیکاتا و اونو جستن و آفریدن این زبان حرکتی تازه است. تاتسومی هیجیکاتا و کازوئو اونو با دوری گزیدن از آموزه‌های رقص معاصر ژاپنی٬ که به شدت تحت تاثیر رقص غربی و تئاتر نو ژاپن قرار داشت تلاش کردند تا زبانی دیگر برای بیان بدن درهم شکسته و شکنجه‌دیده ژاپنی بیافرینند.

در چهاردهم دسامبر ۱۹۵۸ نخستین گروه از دانشمندان و کاشفان به «دوردستِ جنوبگان» رسیدند٬ سردترین٬ دورافتاده‌ترین و دوردست‌ترین نقطه بر خشکی در نیم‌کره جنوبی که در قاره جنوبگان واقع شده است. کاروان این گروه از دانشمندان اتحاد جماهیر شوروی حامل ایستگاه پژوهشی پیش‌ساخته‌ای در حدود ۷۳متر مربع بود که بلافاصله پس از رسیدن آن را برپا داشتند و نیم‌تنه‌ پلاستیکی ولادیمیر لنین٬ رهبر انقلاب کمونیستی شوروی را بر فراز آن نصب کردند. شصت و یک سال بعد٬ سال‌ها پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و اتمام جنگ سرد٬ نیم‌تنه لنین هم‌چنان در دوردست‌ترین نقطه جهان پا برجاست. در این ۶۱ سال اما ما به عنوان مخاطبان آن تغییر کرده‌ایم. جایگاه ما در مواجهه با تاریخ و هنر کجاست و گفت و گوی میان ما و آثار هنری چگونه است؟

برای همه ما پیش‌آمده، اخبار روز را بالا و پایین می‌کنیم و می‌فهمیم بازهم فرد دیگری، یکی از آن‌هایی که شاید زمانی کارش را ستایش می‌کرده‌ایم، حرف‌های وحشتناکی زده یا مرتکب اعمال نفرت‌انگیزی شده است. هنرمندان و فعالین حیطه هنر نیز در این فهرست جایی دارند و حتی درگذشتگان هم از قضاوت ما در امان نیستند. رفتار ناشایست پیکاسو با زنان و زن‌ستیزی آشکار او بر هرکسی که آثار او را دیده باشد و یا چیزی درباره زندگی او خوانده باشد پوشیده نیست؛ اما این دانسته‌ها ما را در چه موقعیتی نسبت به آثار او قرار می‌دهند؟ وقتی در یک موزه یا یک کتاب هنری با اثری از پیکاسو مواجه می‌شویم باید چه کنیم؟ آیا می‌شود اثر هنری را از آفریننده آن جدا کرد؟ و اگر جواب آری است آیا اصلاً باید چنین کاری را انجام داد؟